Madilim ang paligid pero nakasentro ang isang
bumbilya sa diwa kong gusto nang mamahinga. Mga poster ng tanyag na gatas na
nag-aalok ng walang katapusang sustansya ang bumabalot sa kwadrong ito. Kanina
sigaw ng aray ang tanging binibigkas ng nagdurugo kong bibig na tumitimpla sa
gatas ko sa labi. Ngayon naman tanging aray na lang ang nasa aking isipan.
Higit pa ito sa aray ng sugat-sugat kong katawan. Dahil ito ang aray ng mga
manggagawa na umuusig para sa pinagkakait na karapatan. Ito ay para sa mga
tagapagtimpla ng gatas ng nlipunan subalit tanging am lamang ang maipanlaman sa
tiyan ng kanilang mga patpating anak.
Mga manggagawang may kinakalyong kamay at
patuloy na nakakapit sa mga kinakalawang na patalim. Mga manggagawang may
handog na serbisyo na bumubuhay sa bansa. Pero nasaan sila? Nasa mga
barong-barong, patuloy na nangangarap at nananangis ng isang magandang buhay.
Dahil sa kanila, hindi ako susukong lumaban sa mga sakit, kahit buhay ko pa ang
kapalit.
Isang putok ng baril!
Isang buhay nanaman ang nawala.
Biglang naging pula ang makremang gatas
Wala paring tatalo sa Alaska...
Ian Harvey Claros
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento