Ang Buhay ng Maralita

Si Inang

Kulay pilak na ang buhok

Animo’y ampalaya ang balat

Parang liha ang mga daliri

Nakuba na ang katawan

Di pa sumisikat ang araw

Hawak na ang palo palo

Maghapong nagkukuskos

Kapalit ay manhid at gasgas na kamay

Para sa trenta pesos nyang iaalay

Sa pamilyang matagal ng hinahalay

Ng kahirapang kumikitil sa kanilang buhay.

Si Amang

Na nasubsob sa pagtatrabaho

Masakit ang likod

Sa maghapong pagyuko

Iniinda ang init ng araw

Na sumusunog ng kaniyang balat

Doon sa palayan siya'y binabayaran

Singkwenta pesos na ang kapalit ay Arthritis

Maghapong sa tubig ay ibinabad

Katawang pasmado ang tatambad

Di bale ng iikaika sa paglakad

Huwag lamang makaladkad:

Pangarap na sa kahirapan kami'y makaraos at minsa'y lumipad.

Ako

Na nandito lang sa bahay

Nakatunganga buong araw

Masarap ba ang buhay ko?

Dahil di ako tulad ni Inang na nakukuba sa paglalaba?

O ni Amang na sinusumpong ng Arthirits?

Ngunit ano nga bang magagawa ko?

Kung ang tirahan namin ay para lamang lungga

Walang gamit na maaayos

Walang bigas na maluluto

Walang TV o radyo na mapakikinggan

Pinagkait ang edukasyon

Na sana’y natatangi kong libangan

Na sana’y natatanging pag asa ko sa buhay.

Masarap ba??

Kung sa susunod na araw

Ako na ang makukuba

At magmamana ng Arthritis ni Amang?

*bigla kong naalala ang mga kababayan nating kapuspalad, partikular sa mga magsasaka.

Estrella Star Cabanlit